Struktura techniczna projektu

MOAC wykorzystuje warstwowy stos konsensusu, aby rozszerzyć przetwarzanie transakcji poprzez warstwową strukturę i przetwarzanie dzielone na fragmenty, które jest wykonywane synchronicznie w ramach tego samego łańcucha bloków.
W dolnej warstwie używamy POW jako głównego protokołu konsensusu, ponieważ POW jest protokołem konsensusu z najszerszą weryfikacją i może najlepiej rozwiązać problemy z konfiguracją sieci na dużą skalę. Obecnie MOAC używa POW podobnie jak Ethereum, ale w przyszłości sprawimy, że protokół POW będzie można podłączać iw razie potrzeby możemy łatwo zastąpić POW innym wydajnym protokołem. Górna warstwa rekompensuje niedociągnięcia POW i obsługuje tylko kluczowe transakcje i kontroluje transakcje procesowe w warstwie POW. Górna warstwa przyjmuje konfigurowalny protokół konsensusu i technologię shardingu, aby zapewnić szybsze rozwiązania o większej przepustowości.
Węzeł niższej warstwy nazywa się V-node, każdy v-node ma węzeł serwera Smart Contract Server (SCS), w skrócie Smart Contract Server (SCS), tożsamość serwera Smart Contract Server (SCS) można w pełni zweryfikować przez odpowiedni v-węzeł. Każdy SCS jest w pełni uwierzytelniany przez odpowiedni węzeł v. Aby przetworzyć kontrakt wyższego poziomu, każdy węzeł SCS musi być powiązany.
Zauważ, że SCS obsługuje wywołania inteligentnych kontraktów, wszystkie transakcje najwyższego poziomu są w formie wywołań inteligentnych kontraktów, nie wszystkie SCS obsługują pojedynczą transakcję w tym samym czasie, ale wybrana część SCS obsłuży konkretną transakcję. SCS jest wybierany przez zainicjowanie inteligentnego połączenia kontraktowego lub połączenia odświeżającego. Wywołanie start/refresh jest faktycznie przekazywane do dolnej warstwy i osiągany jest konsensus. Wywołanie start/refresh obejmuje kryteria wyboru, w tym procent węzłów przetwarzających. Każdy v-węzeł następnie wywoła to wywołanie w swoim SCS przy użyciu predefiniowanego algorytmu. SCS decyduje, czy sam wybrać obsługę tej inteligentnej umowy. Należy pamiętać, że jest to proces deterministyczny, a udział w SCS może zweryfikować każdy.
Po wybraniu niektórych SCS jako kombinacji pewnych inteligentnych kontraktów, będą one komunikować się ze sobą, tworząc małą grupę konsensusu. Ta grupa zajmie się wywołaniem tej inteligentnej umowy. Co więcej, sposób osiągnięcia konsensusu między nimi może zostać określony przez wywołanie początkowe. Bardziej efektywne jest to, że te węzły SCS tworzą podłańcuch i realizują konsensus w oparciu o z góry określony protokół lub protokół zdefiniowany przez użytkownika. Należy zauważyć, że protokół konsensusu nie jest tym samym, co rzeczywisty kod inteligentnej umowy.
Stan inteligentnego kontraktu jest zapisywany w każdym SCS, jednak nie jest to faktyczny cały łańcuch blokowy, aby wykorzystać korzyści płynące z całego łańcucha blokowego, stan musi być okresowo lub na żądanie odświeżany w bazowym łańcuchu blokowym.
Podczas odświeżania w trybie konsensusu węzeł SCS zainicjuje żądanie przechowywania danych w bazowym węźle wirtualnym. Jest to TX zainicjowane z rozsądnego uwierzytelnienia członków shardu konsensusu. TX zostanie rozesłane do wszystkich v-węzłów, a jego ważność może zostać zweryfikowana przez dowolny węzeł. W tym samym TX określa również nagrody za każdy koszt uczestnika sharda. Jeśli TX okaże się nieważny, można wdrożyć dodatkowy proces w celu utraty depozytu zabezpieczającego SCS. W MOAC większość kontraktów będzie przetwarzana w górnej warstwie, podczas gdy tylko niewielka liczba transakcji przepływu kontroli i transakcji aktywów będzie przetwarzana w warstwie v-węzłów. Działa to, ponieważ górna warstwa zapewnia szybkie, elastyczne i tanie usługi, podczas gdy warstwa v-węzłów zapewnia powolne, zależne i drogie usługi.